Whenuapai & Devonport 25/7

Zaterdag hadden we met Steve Wallace afgesproken op het vliegveld van Whenuapai. Hij was van dienst als instructeur en vertelde met plezier over zijn vluchten langs de duinen en kliffen van de Westkust. Vorig weekend hadden ze op die manier zo'n 250km gevlogen en dat had ik ook eens graag geprobeerd. Omdat hij het idee moest verkocht krijgen aan de club en de condities voor zulke "coastal runs" nogal kritisch waren (windrichting, neerslag), was zijn besluit om zijn uiterste best te doen om iets te organiseren en mij op de hoogte te houden bij een volgende gelegenheid. Nice.

Vincent tussen de zwevers van Whenuapai

Na het bezoek aan de zweefvliegclub was het plan om naar het modelbouwmuseum te gaan, maar dat was helaas gesloten door onderhoudswerken. Dus ging de rit verder naar North Shore waar Sarah wat tweedehands speelgoed voor Vincent moest oppikken. Daarna lunch op het terras van een gezellig café (het was een stralend zonnetje, maar de strakke wind maakte het een beetje fris). Via Takapuna tot aan Mount Victoria aan Devonport (vertrekpunt van de ferry's naar de verschillende nabijgelegen eilandjes) gereden en aan de beklimming begonnen wat opzich maar een 15min duurde, maar het was een goeie gelegenheid om onze babyrugzak uit te testen (Vincent vond het OK). Boven op de top genoten van het panorama en Fort Victoria met zijn kanon bewonderd. Thuis tegen etenstijd.De skyline van Auckland in de achtergrond

Devonport, de zeilbootjes en Rangitoto Island op de achtergrond.

Zondag was een dagje thuis met wat huishoudelijke taakjes, geknutsel aan de Mini en een leuke wandeling naar een nieuwe landelijke uithoek van Tuakau. Lekker weertje met minder wind, ijsje, fritten, geen stress. Een landelijk weggetje zonder druk verkeer en loslopende honden, everybody happy

.

Vinnie's eerste potplasje! 22/7

Proficiat aan de Heer Vincent Aerts voor de eerste welgemikte straal in het roze pispotje!!

Mini zetels 21/7

Na een telefoontje met een gast in de buurt die oude Mini onderdelen verkocht, zijn we in de auto gesprongen en naar Waiuku gereden. Hij had een set zetels waarvan we hoopten dat ze dezelfde kleur hadden als de onze. Onze achterzetel was namelijk half vergaan door de zonne-instraling en opengebarsten. De aangeboden goederen lagen in een schuur in het midden van een veld. Het was donker en er stonden koeien. Na een modderige doortocht geraakte de ganse familie in de schuur waar een berg auto-onderdelen lag, gedecoreerd met koeienvlaaien. De zetels waren in een iets donkere tint, en dat lag niet enkel aan het vee, maar voor 15 euro beslote we de ganse set mee te nemen.

Sarah en Vincent hadden hun handen vol met de opkuis en ook onze schoenen zagen er onherkenbaar uit en hadden een raar luchtje door de avondlijke dootocht. Eens de zetels zijn gereinigd, beslissen we of we ze vervangen. De originele herstellen is ook nog altijd een optie. Met het extra materiaal aan de onderzijde hebben we net genoeg voor de reparatie.

Parnell 19/7

Zondagochtend begon met een onaangename verassing: Lokaal schorum had snachts in de auto ingebroken en de batterij gestolen. Niet enkel vervelend maar ook onpraktische om met een geforceerd slot opgescheept te zitten. Na de nodige telefoontjes naar politie en babbels met de buren het laatste beetje zin bij elkaar geschraapt en tegen de middag naar Parnell Village vertrokken, het oude gedeelte van Auckland.

Het ganse opzet was goed bedoeld, maar met de Europese varianten in het achterhoofd was dit een flauw afkooksel van karaktervolle steegjes en knusse winkeltjes. De soep bij de Italiaan compenseerde het wel.

Tegen de avond hebben we samen met de buurman het deurslot van de auto hersteld en in de loop van de week kregen we nog bezoek van de politie aangaande de aangifte. Ookal excuseerde de agent van dienst zich voor de "slechte indruk" die zijn dorp had gegeven (in vijf weken tijd had men ook al gestolen bij onze twee buren) toch verzekerde hij ons dat het om een stel kinderen ging die zich verveelden en teveel tijd hadden. Kon allemaal best zijn maar bij ons kwam toch spontaan het onderwerp "verhuis" bovendrijven.

Minibitz, Piha & Karekare Beach 18/7

Om 11u10 besloten we naar Minibitz in Auckland te rijden om enkele onderdelen voor de Mini te gaan halen. Ze waren open tot 12u en we arriveerden om........12u00! Net optijd. Ze hadden alle stukken die je nodig had voor een volledige restauratie en namen nog 20min om wat bij te praten en info uit te wisselen. Lee Norman, een Brit die een tiental jaar gelden was uitgeweken naar NZ, combineerde een atelier en winkel met enkel betrekking tot Mini's.

Van daaruit ging het naar Piha, een redelijk bekende surfplaats aan de Westkust. Er stond een strakke wind en het was droog genoeg om al het zand in je kraag te blazen. Vooral Vincent kreeg de volle laag. In het midden van het strand stak een gigantische rots, Lion Rock, uit het zand tot ongeveer een 100m boven de branding. Er liep een pad naar boven, maar dat was met Vincent en Stitch net iets te avontuurlijk voor de familie. Het totaalplaatje was wel mooi met de heuvels en kliffen in de achtergrond langswaar ze zondag zounden zweven (potentieel decor).

Na Piha ging het zuidelijk binnendoor naar Karekare. Hier lieten we Stitch de vrije loop en dat kon hij wel smaken. Was duidelijk de enige die zich niet liet afleiden door de wind en het zand die de ondergrond boetseerden in een maanlandschap. Elke steentje en schelpje kreeg op deze manier zijn eigen voetstukje. Ondertussen was Vincent veilig weggekropen in papa's jas enkel vlakbij de branding en windopwaarts van al het losse zand kon hij ongehinderd rondrennen, maar als hij ook maar een beetje windaf dreef was hij een vogel voor de kat.

Moe en voldaan waren we thuis tegen het avondeten. Een dagje winderig strand zorgde beslist voor een goede nachtrust.

Kelly Tarlton's Antarctic Encounter & Underwater World 12/7

Zaterdag was het shop-dag en zondag ging de reis naar de visjes en pinguins in het aquacenter in Auckland. Vooral Vincent had een zwak voor waterbeestjes, dat hadden we al kunnen vaststellen in de dierenparken. Het eerste gedeelte gaf ons wat meer info over de pinguins en de Zuidpool expedities.

Vervolgens namen we plaats bij het basin van de manta's die net werden gevoederd en maakten we een ritje in de sneeuwmobiel langs de leefwereld van de pinguins en een didactisch ommetje door Antarctica. Na 8min zat de reis erop.

Dan was het de beurt aan de schildpadden en wandelbuizen waar de vissen rond je heen zwommen. En we sloten af met de kleine aquariums en een knutselruimte waar Vincent kon schilderen.

Sailplane Services Ltd 14/7

Even tussendoor het bedrijf voorstellen: Sailplane Services Ltd heeft een atelier op het vliegveld van Drury op ongeveer een half uur zuidelijk van Auckland. Zo goed als alle betrokken medewerkers zijn zweefvliegpiloten en er zit ook een club op het vliegveld, Auckland Gliding Club. De firma's voornaamste bezigheid is het onderhouden en herstellen van zweefvliegtuigen met vertakkingen in de algemene luchtvaart. Er werken inclusief mezelf zes mensen. Ross als manager en zijn zakenpartner Shane, Roger als part-time brugpensioen mecanieker, Grant als voltijds mecanieker net als mezelf en Neill, zoon van Ross, op losse basis. De voornaamste jobs zijn keuringen, papieren, modificaties, herstellingen, installaties, trailers en nationaal en internationaal transport van betreffende goederen of verwante onderdelen.

Grant en Neill positioneren de stuurstangen van een te herstellen dubbelzitter

Een overzicht van het Sailplane Services atelier

MOTAT 28/6

Zaterdag zijn we tijdig naar Auckland vertrokken en hebben in de voormiddag een tweedehands rugzak voor Vincent gekocht zodat we hem bij de volgende wandeling op de rug kunnen nemen. Alleszins een betere oplossing dan aan het handje of in de nek. Sarah had hem gevonden via het internet zoals de meeste dingen.

Vincent en Sarah in het Pomphuis van MOTAT 1, het gebouw van waaruit het museum is ontstaan

Daarna hebben we de ganse namiddag in het MOTAT (Museum of Transport and Technology)doorgebracht. Fijn vertoeven en plezier en vertier voor zowel Vincent als ons. Hoogtepunten waren een virtueel vluchtje in de vliegende schotel, Kiwiana en Victorian Village, modelbouwtreintjes, voertuigen en vliegtuigen, en het ritje met de oude tram. Alhoewel het weer er wat onbetrouwbaar uitzag en de helft van de bezienswaardigheden buiten was, hebben we het toch droog gehouden.

Wandelen tussen de vliegtuigen van MOTAT 2, deze afdeling vertelde de geschiedenis van vliegend Nieuw-Zeeland

.

Zondag was een dagje thuis met veel wind en regen. Beetje geknutseld en papierwerk gedaan en goeiendag gaan zeggen bij de buren die ons het vorige weekend hadden aangesproken. De man, Dave, was met oldtimers bezig en bereidt wat advies te geven aangaande de Mini.

Mini gevonden & dagje baai 21/6

Woensdag zijn we Sarah haar groene Mini gaan oppikken in Hamilton. Hij is rijwaardig, maar er is nog wel werk aan de winkel. De auto kostte 700 euro en het restaureren kan dus beginnen. In de tussentijd kan Sarah wel rondrijden als de Camira weg is.

Mini Clubman Leyland 1972

Zaterdag hebben we kippendraad onder het terras om ervoor te zorgen dat Vincent zijn ballen en rollend materieel nietmeer zoek geraken onder het huis. Sarah heeft gewassen en gestikt. Daarna naar de winkel om een nieuw onderdeel van het toilet te kopen, omdat het bleef lekken, en nog wat verf voor de meubels. De jassenhuder uit drijfhout kreeg een plaatsje in het achterportaaltje en het retrokastje een nieuwe rode schuifknop. Na de soep en de pannenkoeken zijn we allemaal in ons bed gekropen omdat we het nodig hadden.

Zondag op stap. Na 50km waren we aan de Firth of Thames, een baai oostelijk van onze woonplaats. Eerst met allemaal voor enkele uren op het strand in het zand en water gezeten terhoogte van Waihihi Beach. Het was mooi weer voor de eerste winterdag van het jaar, maar ook weer niet zo warm om met meer dan enkel de voeten in het water te gaan.

De winter is begonnen met de blote voeten in het warme zand

Daarna in Kawakawa Bay onze lunch opgegeten. Toen Vincent merkte dat de mussen, meeuwen en eenden zijn vriendjes wilden zijn, deelde hij al zijn eten uit zonder te morren. Vervolgens naar Hunua Falls waar we na een korte wandeling de watervallen konden bewonderen.

Sarah, Stitch en de Hunua Falls

Via binnenwegetjes loodste Sarah het gezin over de Bombay Hills met mooie panoramische vergezichten over de provincie en Auckland om tegen etenstijd terug thuis te zijn.