Om er eens tussenuit te knijpen tijdens de zomervakantie besloten we om na Kerstmis de auto vol te laden en te vertrekken naar het zuidereiland om wat te gaan kamperen en enkele mensen te bezoeken. In de voorafgaande week werden ferries geboekt, kampeerspullen gekocht en regelingen met de buren getroffen.
We besloten om 's nachts te vertrekken. Met het relatief warme weer en een rit van meer dan 8uur naar de Wellington ferry leek ons dat de beste optie voor de kinderen. Vertrokken om 21u30 en in Wellington om 6u00. Het inchecken begon op 7u00. De overtocht was wisselvallig en windering.
Bij aankomst in Picton doorgereden naar Blenheim waar we en nachtje bij Iemke en haar gezin zouden overnachten. Imenke was getrouwd met Simon, een Nieuw Zeelander, en ze hadden een zoontje, Josiah, iets ouder dan Charlotte.
De volgende dag ging het van Blenheim naar Christchurch. Daar logeerden we bij CJ & Alex en hun kinderen Finn en Jessica. Finn was iets jonger dan Vincent, Jessica was iets ouder dan Charlotte. De schade van de aarbevingen was duidelijk zichtbaar in het stadsbeeld en voor de mensen opstraat was dit het belangrijkste gespreksonderwerp. We hadden de kans om eens de Steinerschool te bezichtigen en werden getrakteerd op een stevige aardbeving net op het moment dat we aan onze lunch wilden beginnen op het midde van de speelplaats. Het was zomervakantie dus niemand thuis, maar doordat de aardbeving de alarmen in gang zette, hebben we maar een ander en rustiger plekje gezocht.
.
De Christchurch Rudolf Steinerschool. Ook hier waren de gebouwen niet gespaard gebleven van de aardbevingen en barsten en scheuren waren stille getuigen van het aards geweld..
Na Christchurch was Mt.Somers aan de beurt. Het was ondertussen 31 december en er was nog net één plaatsje vrij op de camping voor onze tent, best druk dus. Buiten enkele luidruchtige campinggasten, het was tenslotte nieuwjaar, mochten we niet klagen.
.
De volgende dag de vallei in en 40km gravel naar Lake Heron waar we twee dagen verbleven op de plaatselijke camping. Er was enkel stromend water en WC's. Geen keuken of douche. Het weer sloeg wat om waardoor het vooral 's nachts frisjes werd. Na twee nachten was het tijd voor een ander decor en reden we naar Metven. Via Kerry Jackson, zowat de enige concurrent van Sailplane Services op het zuidereiland, regelden we een kamer in de backpackers van zijn dochter. Dat gaf mij de kans eens bij te praten met Kerry over nu en de toekomst.
.
De familie aan Lake Heron..
Vanuit Metven naar Lake Coleridge. Daar duurde het even voor we de wildcamping hadden gevonden aan de juiste kant van het meer. Initieel was er veel wind die iets later ging liggen en hadden een geweldig dinner met de kinderen en afwassessie aan het meer. Het werd een late avond met een laptop vol met filmpjes uit de oude doos. Maar dan begon het feest om 3u30 met een noordwesten-wind die alsmaar krachtiger werd. Om 5u besloten we de tent op te breken en onze toevlucht in de auto te zoeken. De kinderen konden niet zo goed volgen. de wind was ondertussen toegenomen tot een 80-100 km/u. Dan maar door naar Omarama om eens goeiedag te gaan zeggen tegen een stel vrienden uit vervlogen tijden.
.
Uitgepakt bij Lake Coleridge op de wildcamping..
In Omarama ging het er rustig aan toe. Het was vliegbaar maar niet geweldig waardoor de meeste piloten op de grond zaten en er voldoende tijd was om met iedereen wat bij te praten. We sloegen onze tent op en sliepen die nacht op de camping van het vliegveld.
.
De volgende dag terug noordwaards naar Rangiora waar wee een nachtje bij Tony Hansen verbleven. Tony werkt voor CAA en kan je beter te vriend houden. Tijdens één van zijn inspecties in Drury had hij ons vriendelijk uitgenodigd en daar stonden we dan. Het oorspronkelijk plan was om onze tent op te slaan, maar hun suggestie om de sleepout te gebruiken was veel beter.
.
De Sharplin Falls en de boswadeling..Time to go en het ging terug naar Iemke in Blenheim. Net voor Blenheim liet de stuurberachtiging van de Camira het afweten, maar dat hield ons niet tegen. Na de nachtrust was het enkele uren sleutelen en we waren tijdig op de baan voor de ferry.
Dat tochtje tussen zuid en noord werd er ook ééntje om te onthouden. Hoge golven, veel wind en regen maakten de ganse boot ziek en lopen werd best moeilijk zonder al te veel te zwijmelen.
.Vanaf de ferry ging het recht naar huis met enkele stopovers voor eten en drinken. We waren thuis in Drury rond 2u45. De kinderen hebben veel in de auto gezeten maar hebben dat heel goed gedaan.
.
In Bulls bij de Kebabzaak..
Sarah is opnieuw in de stofjes gedoken en verdiept zich terug in enkele textielprojectjes.
Oogst uit eigen tuin: de eerste broccoli is geoogst en de groene tomaten krijgen een rode tint.
Met Opi & Omi als babysit brachten we een kinderloos bezoek aan de Coatsville Village Market.
Samenkomst van de mama's op maandag. Ditmaal was Sarah gastvrouw en was er een "baby shower" georganiseerd voor Sandy (links) die in maart haar tweede kindje verwacht.
Zicht vanuit ons tuintje. Lokaal krabbelweer, ASK 21 en Nimbus 3D delen een zwakke pomp. In de buurt vant vliegveld wonen heeft zo zijn voordelen, maar ook zijn pijnlijke nadelen.
