Immigratie

Duizend maal sorry voor de lange stilte van bijna een maand. De reden hiervoor is niet ver te zoeken: druk. Druk met de de voorbereidingen van onze immigratie-aanvraag en vervolgens druk men upgrade van men kwalificaties bij Sailplane Services. Naast de gewone gang van het gezinsleven en alles er rond was het vooral de papierwinkel van onze aanvraag tot een vaste verblijfsvergunning die veel tijd en energie vroeg. Naast de gebruikelijke formulieren waren er vertalingen, originele documenten van België, originele documenten van Nieuw Zeeland, taaltest voor Sarah, bezoekjes aan de dokter, radiologie en labo, brieven van vrienden en familie. Dank aan alle mensen die ons hebben geholpen met het afwerken van de procedure. Alles moest binnen tegen het einde van juni en nu kan het wachten beginnen. We hopen op een positief antwoord in de volgende 3 tot 6 maanden.

Op bezoek bij Dokter Richard Potman voor het medisch onderzoek van Immigratie NZ. We kennen de Nederlandse familie Potman ondertussen een tweetal jaar en ze wonen op een half uurtje rijden.

Even in het kort schetsen hoe onze immigratiesituatie nu juist in elkaar zit, vanwaar we komen en naarwaar we gaan. Toen we in 2009 in NZ aankwamen hadden we een tijdelijk werkvisum opzak wat ons toeliet om te werken en te leven in NZ voor een vastgestelde periode. Mijn jobaanbod bij Sailplane Services was de sleutel voor de start van het ganse NZ-hoofdstuk. Hier moest men kunnen aantonen dat men specifieke mensen zocht die men niet kon vinden via de nationale arbeidsmarkt waardoor men de toelating had een buitenlander aan te werven. Sarah kreeg als partner automatisch een tijdelijke werkvergunning maar zonder gespecifieerde werkgever wat haar toeliet voor eender wie te werken als werknemer. Vincent kwam binnen onder een bezoekersvisum.
Na een jaar kwam ik in contact met een Kati Armstrong, een vriedin van Lin & Dirk uit Raglan en immigratie-adviseur. Na haar korte analyse werd snel duidelijk dat ik onvoldoende punten had om een een vaste verblijfsvergunning aan te vragen. Er waren toen drie opties: Optie één was men ervaring en kwalificaties proberen over te zetten naar Nieuw Zeelandse normen. Optie twee was een erkende Nieuw Zeelandse opleiding volgen. Optie drie was minimum drie jaar voltijds werken in de desbetreffende sector. Enkel op deze manier kon ik voldoende punten halen voor de minimum drempel van een aanvraag. Tijdens het tweede jaar in NZ werd duidelijk dat optie één niet ging lukken dus gingen we voor optie twee. We vonden een opleiding genaamd "Aeronautical Engineering Composite Structures" waarvoor ik men werkvisum opzette naar een werk- en studievisum. Na verloop van tijd werd echter duidelijk dat deze opleiding nog in haar kinderschoenen stond en door verschillende factoren leek het erop dat op termijn enkel optie drie haalbaar zou zijn. Ondertussen was Charlotte geboren en had ook zij een bezoekersvisum gekregen. Ze had bij haar geboorte een NZ geboortecertificaat gekregen maar doordat in 2006 de reglementering was veranderd, maakte ze geen kans op het NZ staatsburgerschap.
In 2011 voor het verlopen van ons eerste visum, dat geldig was voor twee jaar, moesten we een verlenging aanvragen wat neerkwam op opnieuw de eerste proceure doorlopen. Gelukkig konden we opnieuw onze initiële documenten van goed gedrag en zeden en dokter en radiologie gebruiken omdat het binnen de 24 maanden viel. Maar voor de job moest wel opnieuw een advertentie worden geplaatst. Onze uitendelijke verlenging liep van februari 2011 tot 2013 dus opnieuw twee jaar. Tijdens deze termijn moesten we dus onze aanvraag voor een vaste verblijfsvergunning zien te regelen.
In mei 2012 had ik drie jaar werkervaring en ging de bal eindelijk aan het rollen. We hoopten dat de vorige drie jaren in NZ zouden meetelen naar een vaste verblijfsvergunning of residentie toe, maar onze immigratie-adviseur liet al snel doorschijnen dat vanaf dit punt alles terug op nul werd gezet. Naast de kosten voor advies en de uiteindelijke aanvraag en randanimatie (dokter, testen, vertalingen, verzendingen,...) die niet mals waren, werden het drukke tijden voor ons om alles binnen een beperkte tijd rond te krijgen want sommige resultaten hadden maar een beperkte houdbaarheid. Daar bovenop kwam nog eens dat het NZ Immigratie Departement vanaf juli 2012 de prijzen ging optrekken met 17%. We moesten een extra tandje bijsteken naar het einde van juni 2012 toe. Maar dankzij de hulp van vrienden en familie lukte dit.
Op dit moment is het wachten op een reactie van Immigration NZ, maar we hopen voor het einde van 2012 op een positief antwoord. Het feit dat je in de Auckland regio zit helpt niet meteen met het verloop van ons dossier. Dit is de dichts en drukst bevolkte regio van Nieuw Zeeland. Eens we onze "Permanent Residency" opzak hebben, is dat gedurende de twee daaropvolgende jaren "under condition" wat betekent dat je minimum 6 maanden per jaar in het land moet verblijven en braaf moet zijn. Na die twee jaar hebben we dan eindelijk onze vaste verblijfsvergunning zonder verdere beperkingen die ons toelaat om te gaan en staan waar we willen. We spreken dan over tweede helft 2014 als alles verloopt volgens plan.

Hoogtepunt van de voorbereiding van onze aanvraag was ongetwijfeld Sarah haar IELTS taaltest. Haar engels werd getest op schrijven, luisteren, spreken en lezen. Dit alles ging door in één van de universiteiten van Auckland samen met nog een 25tal andere lotgenoten. De faalangst zat er goed in ookal wisten we dat haar taalkennis voldoende was. Het was dus een hele opluchting en bevestiging toen de resultaten binnenliepen. Ze moest minimum 5 halen en had een totaalscore van 7. Mijn heldin!