Terug thuis (Vincent, Charlotte & Sarah)

Woensdag om iets na 15u kwam het driekoppige leger uit de arrival door van Auckland International Airport gelopen. Tis te zeggen, Sarah liep en duwde de buggy waar Vincent & Charlotte in lagen te maffen en een mevrouw van de luchthaven was zo vriendelijk de bagage te stoempen. Iedereen zag er geweldig uit en de reis was super meegevallen. De kids hadden zich ongelooflijk flink gedragen, geen interieur gesloopt en geen hulpvaardige medereizigers ondergekost of geterroriseerd. Ook het grondpesoneel in de verschillende luchthavens was heel hulpvaardig en menselijk, zei Sarah. Het gevolg was dat ze geen wrak was toen ze aankwam, enkel het onreine gevoel van twee dagen in een vliegtuig te hebben gezeten, maar dan apprecieerde die douche net iets meer. Ook het weerzien met Stitch was prima, alsof ze maar een dagje waren weggeweest. Thuis aangekomen, sliepen de kinderen nog enkele uren voor de oogjes opengingen en ze eerst eens deftig moesten rondkijken of ze de omgeving erkenden uit dat verre verleden. Sarah sprong online op de pc zodat het thuisfont op de hoogte was van de geslaagde vluchten en de thuiskomst en ik was vooral verbaasd door de kinderen te zien. Charlotte was een grote meid geworden en Vincent zijn dialogen en communicatieve vaardigheden waren best indrukwekkend. De dochter lachte lief en de zoon pakte me vast rond de nek. Vader Jo zag dat het goed was en kreeg er een warm gevoel van.