CasaBella Lane, wandelstraatje met Europese winkels, goed bedoeld maar een beetje flauw
.De gemetste caravan als kunstwerk voor het Waikato Museum
Zondag hadden we onze hoop gezet op een Scenic Reserve in de heuvels op een uurtje rijden, maar eerst gingen we in de voormiddag langs May & Daniel, een chinese moeder en haar zoontje dat een half jaar ouder was dan Vincent en die we een weekje eerder tijdens een wandeling hadden aangesproken. Vader Tony was aan het werk en de inwonende bomma had zich allicht achter het hoekje verstopt. Een leuke babbel en Vincent bediende zichzelf met de koekjes en het speelgoed van zijn metgezel.
Het Scenic Reserve in de namiddag verliep helaas minder rooskleurig dan gehoopt. Het lukte ons niet om een toegangsweg of aanwijzing te vinden. Wegen liepen dood of kwamen uit op private eigendommen. Na vier pogingen en drie en half uur autorijden gaven we het op en gingen uihuilen aan de kust (waar we nu eens een keertje niet naartoe wilden) in Kaiaua. Tijdens het anderhalve uur dat ons nog restte aten we een ijsje in de speeltuin en zochten krabbetjes en schelpen tussen de keien op het strand.
.
Een frisse wind....
.
....maar het water dat in de poelen was blijven staan was wel lekker warm en zat vol met anemootjes, krabbetjes en soms een visje en een Stitchke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten